Gerry Dobbelaer

vrijdaginterview Gerry Dobbelaer (1939) viert haar 80ste levensjaar met een tentoonstelling in de Stevenskerk. De Nijmeegse kunstenaar werkt gestaag door, haar schilderijen zijn geliefd en worden grif verkocht. ,,Mijn werk ontwikkelt zich nog steeds, ik ben niet klaar.”

Anne Nijtmans 20-09-19, 13:24

Als je een afspraak hebt met een 80-jarige verwacht je niet iemand als Gerry Dobbelaer te treffen. Ze heeft iets meisjesachtigs. Zelf kan ze zich ook niet voorstellen dat ze zo oud is. ,,In wezen blijf ik wie ik ben.” Ze werkt gewoon door en wordt nog steeds verrast door wat er in haar schilderijen tevoorschijn komt. Nagenoeg alle schilderijen die in de Stevenskerk hangen, zijn van de afgelopen vier jaar. Aan een enkel ouder stuk kun je zien dat de kunstenares zich nog steeds ontwikkelt. Het kleurgebruik is nét anders en het nieuwere werk is verfijnder.

"Ik schilder graag vrouwen omdat ik ze beter begrijp"

In wezen bent u niet veranderd, zegt u. Hebt u altijd geschilderd?
,,Oh ja, als kind al. Mijn vader, die zelf schooldirecteur was, wilde dat ik tekenlerares werd. Dat gaf zekerheid, bovendien had de kunstacademie een losbandig imago. Na de onderwijsopleiding ben ik wel naar de kunstacademie gegaan, later volgde ik nog lessen in portretschilderen en boetseren. Ik had in die jaren maar beperkt tijd om zelf kunst te maken. Afgebakende uren tussen het lesgeven aan het Montessori College en het zorgen voor de kinderen. Daardoor heb ik discipline aangeleerd. Op de momenten dat ik tijd had, moest ik aan de slag.”
Hoe zagen uw eerste schilderijen eruit?
,,Ik heb altijd realistisch gewerkt. Ook in de jaren zestig en zeventig schilderde ik meestal mensen. Aanvankelijk wat grover en donkerder. Toen de kinderen nog klein waren, boetseerde ik ook. Dat vergde een ander soort concentratie dan schilderen, het ging beter tussen de bedrijven door.”
Het lijkt alsof u vanaf de jaren 80 echt loskomt als schilder. Klopt dat?
,,Er kwam meer tijd en ruimte. Aanvankelijk had ik een werkruimte op de benedenverdieping. Toen de kinderen de deur uit waren, hebben we de zolderverdieping verbouwd tot atelier. Gaandeweg ontdekte ik mijn manier van werken. Olieverf op panelen, dat past het beste bij mij. Olieverf omdat het niet zo snel droogt. En panelen omdat je daarop precies kunt werken. Ook ontwikkelde ik een eigen stijl.”

Inmiddels is werk van uw hand herkenbaar: realistisch en harmonieus. De personages zijn meestal vrouwen, het thema muziek komt vaak terug en doorkijkjes naar landschappen. Waar komt dat vandaan?
,,Ik schilder graag vrouwen omdat ik ze beter begrijp. Bovendien zien vrouwen er zwieriger uit, je kunt iets doen met de haardracht en de kleding. Muziek is iets dat het leven mooi maakt en in beweging zet. Daarom komen zangers en instrumenten erin terug. Veel mensen denken dat de landschappen zijn geïnspireerd door Italië. Maar het is de Ooijpolder of de omgeving van de Zevenheuvelenweg. Dat zijn de landschappen die ik ken en die in mijn hoofd zitten.” 

Wat wilt u uitdrukken met uw werk? ,,Universele schoonheid en verlangen. Tijdloosheid ook, daarom gebruik ik soms middeleeuwse of klassieke motieven. Het leven heeft minder mooie kanten, daar ben ik me van bewust. Maar daar heb ik geen invloed op. In mijn schilderijen maak ik mijn eigen wereld. Een mooie wereld. Die is niet voorspelbaar, er valt wat in te ontdekken. Neem deze vijf zingende vrouwen. Als je goed kijkt, zie je twee zangeressen het voortouw nemen. Hoe zit dat tussen hen? Daar kun je een verhaal bij bedenken.” 

Werkt u met een vooropgezet plan? 
,,Veel ontstaat spontaan. Ik begin wel met een idee en maak wat schetsen zodat ik een compositie heb. De eerste lijnen zet ik met houtskool. Dat kun je nog uitvegen en veranderen. De uitwerking gaat op intuïtie, ik verras mezelf met toevoegingen, weglatingen, uitdrukkingen, sfeer. Soms ontdek ik achteraf dat dingen die in mijn leven spelen, in mijn schilderijen terecht zijn gekomen.”

Wat verwacht u van de rest van uw loopbaan?
,,Ik weet dat ik niet meer zo veel toekomst heb. Maar zo voel ik het niet. Ik ga met plezier naar mijn atelier, mijn werk ontwikkelt zich nog. Ieder schilderij is een ontdekkingstocht en tegelijkertijd het fundament voor het volgende schilderij. Ik word steeds beter, vind ik. Preciezer. Nee, ik ben nog niet klaar.”