Gerry Dobbelaer

De raadselachtige panelen van Gerry Dobbelaer

Denkend aan Gerry Dobbelaer moet ik ook denken aan Goethe, aan een van diens momenten van gedachteloosheid althans. Ik zag haar, Gerry Dobbelaer over het hoofd. Hij negeerde la Signora Turra, de beroemdste vrouw van Europa. Tijdens zijn reis naar Italië bezocht hij in Vicenza de min of meer bekende echtvriend van deze uitverkorene der muzen zonder bij haar zijn opwachting te maken. Iedereen zocht haar, alleen Goethe zag haar over het hoofd. Gerry Dobbelaer is weliswaar niet, als mevrouw Turra, de Sappho van het westen, maar toch ook Gerry Dobbelaer zit bij de muzen aan tafel. Dat wist iedereen, behalve ik.

Wie is zij? Eerst de geboekstaafde feiten. Zij presenteerde haar werk - olieverf op paneel - op de KunstRai 1994, op de PAN Amsterdam - in ‘95 en ‘96 - en op de Lineart in Gent. Jawel, ook in Galerie Magenta in Nijmegen, bij Marijke Raaymakers in Grubbevorst en Galerie ‘Artworks’ van Ineke Feuth in Amsterdam. Vergeet niet: haar werk is arbeidsintensief. Zij heeft dus geen tijd voor occulte kunstenaarskunsten als bi-locatie en alomtegenwoordigheid in de kunstwereld.

Ik zeg u: Gerry Dobbelaer is volstrekt ‘hors série’. Haar werk valt overal buiten. Het is attractief, ‘lovely to look at’ en vooral raadselachtig. Alleen ik had het nog nergens gezien. Ik doe dus nu naar hartenlust boete. Onderwerp: vrouwen. Min of meer in vergadering bijeen. Soms duikt er wel eens een man op maar hij staat buiten spel, al is hij wel onderwerp van conversatie. Hij, de god in ‘t diepst van hun gedachten, bezielt de halfgodinnen. Men hoort hun cantates, hun snarenspel. Zij zijn in zijn dwaalhof verdwaald..In het werk ‘Ménage à trois’ - voor mij het beweeglijkste, mondainste en raadselachtigste paneel - ziet men twee vrouwen in stille paniek. In een spiegel passeert hun ‘derde persoon’ en zij zien wat hen beiden verbindt en van elkaar verwijdert.

Meestal echter hebben de dames beter te doen dan naar de mannen te kijken, vermomd als Pauw of als Haan die de edelvrouwen verandert in zwanen of pluimvee. Let wel: de meeste panelen blijven mysterie, zijn niet te reduceren tot een enkelvoudige ‘clou’. Het raadsel blijft. 

De panelen van Gerry Dobbelaer zijn zo vrouwelijk veel-zinnig als haar techniek van glaceren: veel sluiers van verf over elkaar, transparant en daardoor des te ondoorzichtiger. Zij heeft het ‘vrouwengeheim’ naar de achtergrond verplaats als je te dicht bij komt. Achter de zevende sluier verschuilt zich een ander geheim of toch weer een andere sluier. 

De vrouwen die haar panelen bewonen, zijn gekleed in kunsthistorische schijngestalten, in gewaden anders geweven dan gewoon eigentijds en gewoon hedendaags. Niets voor niets is in verband met haar schilderijen gesproken over ‘mysteriespelen’. Er is heel wat Boticelli, heel wat prerafaëlitisme en fin de siècle-erotiek in haar abele spelen.  Het wezen van Gerry Dobbelaers werk is verkleding, vermomming, maskering. Om met Oscar Wilde te spreken: hun ware gezicht is hun masker.

Maarten Beks (1929-2001 ), publicist, kunstcriticus en beeldend kunstenaar