Gerry Dobbelaer

Wegdromen bij schilderijen van Gerry Dobbelaer.

In 1990 kochten wij onze eerste “Gerry Dobbelaer”.  Nu vele jaren en een aantal schilderijen later, genieten we nog elke dag van de prachtige taferelen met de vele doorkijkjes, van het doordachte lijnenspel, van de helderheid van de kleuren, van de precisie van de penseelvoering, maar bovenal van de deken van mystiek die Gerry over al haar werken heen weet te leggen.

Gerry zet op haar doeken een beeld neer, laat een momentopname zien, maar dat doet ze zo geraffineerd dat ze mij nieuwsgierig maakt naar wat er aan dat moment vooraf ging en naar waar het toe geleid heeft. Met kleine attributen, met blikken in de ogen van haar creaties en met details die eigenlijk niet lijken te kloppen, prikkelt ze mijn fantasie. Met zeer zorgvuldig gekozen titels licht Gerry soms een tipje van de sluier op, maar ze laat meer dan voldoende ruimte voor mijn eigen verhaal.

Wie hebben er aan de tafel gezeten waarop nu nog slechts een verfomfaaid tafelkleed ligt met daarop twee lege kopjes? Zijn de mysterieuze gasten na het drinken van de thee weer huns weegs gegaan, of zijn ze juist na dat moment voor altijd met elkaar verbonden? De titel: “Twee stille getuigen”  doet in ieder geval vermoeden dat er  een heimelijke ontmoeting heeft plaatsgevonden.

In mijn fantasie zijn nu eens de kippen, dan weer de dames de hoofdpersonen in “Mysteriespel met kippen” Welke act voeren de twee wat schlemielig kijkende dames op en hoe verhouden die sobere tronies zich tot de schoonheid van de derde dame in hun midden? De wind en het licht spelen met de flamboyante jurken, een spel dat de kippen blijkbaar nog niet deelachtig is geworden.

Waar spoeden  de charlatan en zijn geliefde op “Troubadoers 2” zich naar toe? Of kijken ze juist om omdat het in dit verhaal belangrijker is waar ze vandaan komen? Wat hebben die in het oog springende, op tasjes lijkende muziekinstrumenten (of op muziekinstrumenten lijkende tasjes) daar mee te maken? Als ik naar het schilderij kijk bespeur ik steeds naderend onweer, maar volgens mijn partner is het ’t mooiste weer van de wereld.

Voor wie bespeelt de Clown (is het eigenlijk wel een clown) in“Melodie d’amour” zijn accordeon? Soms zie ik achter zijn ogen een traan, wellicht omdat de in mozaïek vervatte dame voor hem onbereikbaar is. Dan weer zie ik om zijn mond een ingetogen lachje, omdat hij ervan overtuigd lijkt dat zijn zwoele spel haar uiteindelijk zal doen ontdooien.

Hoe ver gaat het vrijend stel op het mozaïek van “Eros vertaald” ? Is de zuinig kijkende dame die links van het mozaïek zit te lezen dezelfde persoon als de zich veel meer op haar gemak voelende dame aan de rechter kant? En als dat zo is, wat is er dan in die korte tijdsspanne gebeurd?

Ik heb kunstcritici uit horen leggen wat door Gerry bedoeld wordt met haar telkens terugkerende attributen en hun antwoord horen geven op de vragen die de schilderijen oproepen. Voor mij hoeft dat niet, omdat ik hoop en verwacht dat Gerry het mij gunt om rondom haar schilderijen een eigen verhaal te creëren en daaraan, afhankelijk van mijn stemming steeds weer een nieuwe wending te geven. De ene keer een vrolijke anekdote, een andere keer een verhaal vol weemoed. Nu eens eentje met veel passie, dan weer iets overgoten met melancholie. Soms zit ik er zelf midden in en ben ik de charlatan of de clown in een wereld die Gerry geschapen heeft. Die fantasie, waartoe het werk van Gerry mij steeds weer uitdaagt, maakt dat ik, hoewel we al een aantal van haar schilderijen hebben, er niet genoeg van kan krijgen.

Toon Rooijakkers